Genieten, gedoe & irritatie

Marieke, je zei al dat je het heerlijk vond dat ik weer een lang verhaal geschreven had, hier komt er nog weer een hoor. Voor de rest van de mensen: sorry korte verhalen schrijven kan ik blijkbaar niet.

Het is maandag en nog steeds vakantie en we zijn nog steeds in Nkhata Bay. Op zondagavond hebben we twee Libanese mannen leren kennen, Imat en zijn zoon Omar. Met hen hebben we veel kunnen praten over de verschillen tussen onze culturen en daarnaast tussen die van ons en de Malawiaanse cultuur. Heel veel kunnen leren en af en toe is het ook fijn om even te kunnen klagen.
Natuurlijk hebben we op maandag ook nog veel gepaddle board, nu wel met vallen. Stomme golfjes ook…

Dinsdag gingen we naar Mzuzu, we moesten nog boodschappen doen dus hadden we besloten om ook een nacht in Mzuzu te blijven. Imat en Omar gingen ook naar Mzuzu, ze hadden een auto en wij konden meerijden. Suoer chill natuurlijk! Na twee keer vragen wisten we zeker dat ze er geen geld voor wilde hebben. Achja, zo besparen we ook eens wat. 

Tessa en ik waren al twee weken op zoek naar een watertap, en eindelijk hebben we er een gevonden (zie foto). Nu alleen het waterfilter nog, dachten we.
Van Rebecca hadden we de tip gekregen om bij een lodge genaamd Umuntu burgers te gaan eten. Beste tip die ik ooit gehad heb, want oh wat waren die goed. Super vriendelijke eigenaren ook en met hen, en een paar anderen rond een vuurkorf gezeten. Hier zag ik dat ze hier zo’n waterfilter hadden die wij zochten. Toen ik aan de eigenaar vroeg waar ze die gekocht hadden kregen we een nummer. “Stuur maar een appje en zeg maar dat je z’n nummer van mij gekregen hebt. Dan brengen ze het morgenochtend al.” zei de eigenaar. Zo gezegd, zo gedaan. En de ochtend erna hadden we hem al.

Toen we woensdag ontbeten hadden en het waterfilter hadden ontvangen, was het boodschappen doen en naar huis. Voor het laatste stukje van de rit naar huis stappen we over naar een truck. Gelukkig wel gewoon op de achterbank en niet in de laadbak. Buiten stonden een aantal dronken mannen zich tegen de situatie aan te bemoeien. Toen er nog 2 mensen bij op de achterbank moesten kwamen ze naar de auto toe en begonnen ze half pratend, half schreeuwend tegen ons te zeggen dat we om moesten schuiven. Voorin vroeg iemand mij wat, maar dat kon ik niet verstaan. Met een erg duidelijke, maar korte opmerking van mijn kant hielden de dronken mannen hun mond. Vanaf toen hebben ze ons met rust gelaten.

Eenmaal thuis aangekomen hebben we meteen het waterfilter in elkaar gezet, blijken we een onderdeel te missen van het kraantje. Meteen contact opgenomen met de man waarvan we hem gekocht hebben. Ze zouden een nieuw kraantje opsturen, maar dit kon wel een week duren. Gelukkig hadden we hem zaterdag al.

Donderdag was de dag om mijn was weg te wassen, met hulp van Edith weliswaar, want ik schuurde meteen al het vel van mijn knokkels open. Met de hand wassen? Niet mijn sterkste kwaliteit.

Vrijdag moesten we, zonder dat we dat wilden, naar Mzuzu. Blijkbaar moet je namelijk hier na 30 dagen terug naar de immigratiedienst voor een nieuwe stempel. Als we 2 dagen eerder wisten dat dat in Mzuzu kon, hadden we dat natuurlijk meteen gedaan. Even snel op en neer naar Mzuzu dachten we. 7 uur ’s ochtends vertrokken. Toen ging het al mis. Er gingen nog 3 andere vrouwen mee naar Mzuzu en mee terug, maar ze waren te laat. Uiteindelijk hebben we een uur gewacht. Kwart over 8 toch echt vertrokken.

Als je in Malawi van het ene district naar de andere rijdt is op de grens een korte controle. Normaal wordt er niks gecheckt behalve het aantal personen in de auto. Alleen nu zat Tessa voorin en moest ze haar paspoort laten zien. De politieman vroeg: werk je hier? Tessa antwoordde heel snel: Ja, op een middelbare school. Ik zat achterin en zei heel snel tegen Tessa: TESSA WE ZIJN TOERISTEN. Kut dacht ze toen. Wij zijn hier namelijk op een toeristenvisum, dus mogen eigenlijk niet werken. Op dat moment heb ik me even gemengd in het gesprek om ons er proberen uit te praten. Door meermaals te zeggen dat we niet werken maar stage lopen en dus geen geld krijgen. Plus dat we eigenlijk meer rond trekken. Mochten we gelukkig door. Gedoe, en stress, dat was het wel. Met m’n hart in mijn keel en hartkloppingen reden we verder.

In Mzuzu aangekomen waren Tessa en ik al heel snel klaar om weer terug te gaan. Alleen waren de dames die met ons mee waren niet zo snel. Na 4 uur te hebben gewacht, en de auto zwaarbeladen, konden we om 6 uur eindelijk vertrekken. Doordat de auto zo zwaar beladen was, konden we heuvel op niet sneller dan 10 kilometer per uur. Dan besef je pas hoeveel heuvels er zijn. Na heel lang wachten waren we uiteindelijk om 10 uur terug in het huisje. Al dat wachten en niemand die zegt dat het lang gaat duren waren er zeer veel irritaties. Snel naar bed om dat op te lossen.

Tijdens het wachten in de auto in Mzuzu kwam er weer een dronken man naar ons toe. Ze moeten ons ook altijd hebben. Deze man begon erover dat wij het coronavirus hadden en dat hij niet wilde dat we het naar Afrika brachten omdat de mensen hier al zo arm zijn. Deze keer heb ik netjes mijn mond gehouden en hem vriendelijk gevraagd of hij ons alleen wilde laten. Okeee, misschien heb ik even één heel hard gekucht toen hij wegliep.

Het idee voor het weekend was om rustig aan te doen en mijn lessen voor te bereidden. Jammer genoeg was dit niet het geval. Zaterdag werd ik namelijk gekrabd door een hond. Niet eens expres, nee de hond rekte zich uit en stond met z’n nagel op mijn teen. Toen hij z’n poot terug trok haalde hij mijn teen open. Het was maar 2 mm, maar toen was er een klein druppeltje bloed. Gesproken met Floor van Edukans en Kees-Jan en een samen besloten dat ik toch maar een Rabiës vaccinatie ging halen. Zekere voor het onzekere. Maar dat betekende wel dat ik op zondag naar het ziekenhuis in Mzimba moest, dit ligt op de helft van de weg naar Mzuzu…

Half 6 de wekker, want om 7 uur moest ik de dokter bellen en daarna zou ik in eerste instantie direct kunnen gaan. 7 uur blijk ik een letter van de dierenarts nodig te hebben over de hond. Voordat dat geregeld was was het 1 uur ’s middags. Nog maar een keer contact met de dokter. Zegt hij dat het ziekenhuis dicht is en dat ik maandag moet gaan. Zoveel gedoe en stress die ochtend voor helemaal niks! Dan maar de dag erna.
Voor de mensen die zich nu druk gaan maken dat hoeft niet. Wanneer ik dit verhaal uploadt heb ik de eerste spuit al gehad. Dus alles komt gewoon goed!

Onder de afgelopen blogs heb ik een aantal vragen gehad. Voordat ik dit vergeet zal ik die hieronder beantwoorden.
Kees-Jan, jij vroeg over hoe de docenten en de studenten hier leven:
De docenten wonen bijna allemaal hier op de campus. Ze hebben allemaal een eigen huisje zoals die van ons. Tot nu toe zijn we alleen nog maar in het huis je van de head teacher geweest. Zijn woonkamer stond vol gepropt met meubels en een tv. Een deel van de leerlingen woont thuis, maar er is hier ook een hostel voor meiden en een voor jongens. Hier wonen leerlingen waarvan de ouders volgens mij ver weg wonen. Maar ik ken ook iemand die er woont omdat ze anders thuis niet aan leren toe komt.
De school duurt van half 8 tot 2 uur ’s middags. Op school krijgen ze geen lunch. De kinderen in de hostels gaan om 8 uur ’s avonds naar bed. Ze moeten namelijk om half 3 opstaan, want van 3 tot 5 uur is de school open en moeten leerlingen leren en huiswerk maken. Om 6 uur krijgen ze ontbijt en dan gaan ze naar school. 

Nienke en Marieke, jullie vroegen naar de lessen en mijn aanpak:
Ja inderdaad, krijtjes en krijtborden, dat is echt heel erg wennen. Ik heb een boek gekregen met de onderwerpen en uitleg. De leerlingen hebben geen boeken, alleen een schrift. Een enkeling heeft een soort kopie van het boek. Ik heb daarnaast ook de syllabus gekregen met de succescriteria, aan de hand daarvan maak ik mijn lessen. In mijn lessen laat ik de leerlingen zoveel mogelijk zelf nadenken. Als ze bijvoorbeeld een definitie moeten geven van een begrip laat ik ze eerst zelf nadenken. Dan overleggen in tweetallen, dan in hun groepje en als laatste schrijft dan uit ieder groepje een leerling hun definitie op het bord. Kinderen worden, in tegenstelling tot bij ons, tijdens de opvoeding over het algemeen niet gestimuleerd om voor zichzelf op te komen om hun ideeën uit te spreken. Leerlingen praten daardoor heel zacht en geven maar weinig antwoorden. Ze willen ook geen fouten maken. Ik probeer hen te stimuleren door regelmatig te zeggen dat fouten maken goed is en dat ze vragen moeten stellen als ze het niet snappen. Wanneer ze dit dan wel doen geef ik ze extra complimenten. Bijna geen een docent geeft huiswerk. Ik doe dit wel minimaal 1 keer per week. De leerlingen krijgen hier ook een cijfer voor.
Iedere periode wordt er 1 uiteindelijk cijfer berekend. Eén eindtoets (60% van het cijfer) en een continious assignment. Toen dit ingevoerd werd was de bedoeling dat dit een cijfer zou zijn die, zoals in de naam staat, over de periode verspreidt een gemiddeld cijfer zou worden. Dit telt voor de resterende 40%. Veel docenten zien dat anders en geven gewoon één extra toets. Na overleg met de head teacher laat ik het huiswerk mee tellen. Maar om het eerder beschreven: ‘fouten maken is oké' idee niet de grond in te stampen, kunnen leerlingen bonuspunten krijgen als ik zie dat ze hun best hebben gedaan. Leerlingen die niet in mijn les komen kunnen hun huiswerk niet inleveren en krijgen dan ook geen punten. Uitzonderingen daargelaten.

Hopelijk zijn alle vragen goed genoeg beantwoord, anders lees ik het graag terug in de reacties!

Tot het volgende reisverhaal!

Liefs Naomi