De eerste week

18 februari 2020 - Loudon, Malawi

Eerste indrukken

Met de bus naar Lenda (uitgesproken als Genda). Ik verwachtte een minibusje, maar het was een touringbus. Best wel prima dus. In Lenda aangekomen stapten we over in een auto en gingen we over een zandweg (lees hobbel-de-bobbel weg) naar onze eindbestemming: Embangweni. Voordat we aankwamen had het nog heel hard geregend waardoor de modder hoog tegen de auto op spatte. Stoppen als je niks ziet? Nee joh! De ruitenwisservloeistof moest maar beter z'n werk doen. Daarnaast schoven we een aantal keer weg met de wielen waardoor het meer een kermisattractie leek . Heftig? Ja. Gelachen? Heel hard!

Aangekomen bij de ttc (de pabo) worden we aan heel veel mensen voorgesteld. Namen verstaan? Niet te doen. Ze onthouden? Al helemaal niet….

Daarna door naar de C.D.S.S. (middelbare school waar we gaan werken), hier weer veel mensen leren kennen. Op het terrein van C.D.S.S. komen te wonen, zeiden ze. Alleen toen we bij ons huisje aankwamen, waren er nog mensen aan het verbouwen. We kregen de vraag of we het erg vonden om 2 dagen in het guest house te slapen. Tuurlijk vinden we dat niet erg. Alles rustig aan en het komt wel goed.

In het guest house stond een ventilator. Oh wat was ik daar blij mee, maar toen ik ‘s nachts wakker werd was die uit. Wat bleek ‘s ochtends, het had heel hard geregend en gestormd, dus de stroom was uitgevallen. Een normale situatie hier, toch wel even wennen voor mij.

Donderdag was onze eerste echte dag op de ttc. We hadden de dag ervoor te horen gekregen dat we om ‘half seven’ opgehaald werden. Die ochtend kwam we erachter dat de het woordje ‘past’ niet zeggen. Dus 8 uur werden we opgehaald. Dat half uurtje verschil noemen Tessa en ik het Malawiaans halfuurtje. Op de ttc werden we in het docentenkantoor aan een bureau gezet. Toen begon het wachten, en wachten, en wachten. Na anderhalf uur ben ik toch maar gaan vragen of ik iets kon doen . Achteraf bleek dat een domme vraag te zijn, maar op dat moment moesten we nog maar iets langer wachten. Hij heeft ons de campus laten zien, leuk om te zien wel! Allemaal losse gebouwen met lokalen niet veel groter dan die van ons in Nederland. Het verschil is alleen dat hier 60 leerlingen in iedere klas zitten. We werden aan iedere klas voorgesteld, veel studenten vonden het leuk om ons te zien en er werden zelfs al een aantal selfies gemaakt.

Daarna was het weer wachten. Tijdens het wachten heeft een docente mij wat Tumbuka (lokale taal) geleerd. Ze leerde mij de vraag: Wat is jouw naam (letterlijk vertaald), ‘wat’ is njani, uitgesproken als djani. Ik sprak het uit als jani. Oh wat moesten die docenten toch hard lachen. Blijkbaar betekend jani ‘aap' dus ik vroeg: ‘aap is jouw naam?’. Dit zeg ik dus ook NOOIT meer verkeerd.

Onze begeleider geeft ook aardrijkskunde, we gingen een les observeren. Aan het einde van de les bleek waarom mijn vraag die ochtend zo dom was. Hij zei namelijk tegen zijn klas dat Tessa of ik de dag erna les aan hen zouden geven. WAT?? Dit had hij niet overlegd en was ook niet de bedoeling in de eerste week, maar het ging wel gebeuren. Later zei hij: ja je vroeg wat je kon doen voor mij, je kan mijn lessen overnemen. Er was weinig informatie over het onderwep waar we les over moesten geven. Wat wel heel netjes was, was toen wij “thuis" aankwamen, er een pakketje werd bezorgd met 3 boeken waar de benodigde informatie in stond. Hierdoor was ik toch wel zelfverzekerder over mijn les. 

Het lesgeven was wennen, maar vooral het engels. Daarnaast werken voorbeelden die ik in Nederland geef niet altijd hier, hierdoor moest ik veel meer nadenken over goede voorbeelden. Voor de tijd was ik wel een beetje zenuwachtig. Het lesgeven ging best wel goed, misschien zelfs beter dan verwacht. Ik merkte aan mezelf dat ik nog veel moest nadenken tijdens het lesgeven  hierdoor vergat ik de meest makkelijke Engelse woorden. Gelukkig was Tessa er en kon de klas er om lachen toen ik Tessa vroeg om het woord ‘gevaarlijk' te vertalen.

Vrijdagavond was ons huisje klaar. Van de buitenkant zag het er mooi uit. (Foto komt bij het volgende verhaal). We kwamen binnen in de woonkamer en er stond helemaal niks. Iets later werden er 4 schooltafeltjes en 3 plastic stoelen gebracht. Toen onze begeleider enthousiast zei: “Mooi hè!”, begrepen we dat het de normaalste zaak van de wereld was. Die avond kwam de cultuurshock wel en vroeg ik me toch wel af waarom ik ook alweer hierheen wilde. De volgende dag was dit gevoel alweer weg en konden we rustig aan gaan acclimatiseren. Ik zal even een beeld schetsen van wat we hebben:
Wanneer je binnenkomt hebben we:
•    Een woonkamer (1 tafel met 2 stoelen)
•    Een inloopkast (onze koffers op de grond en 2 tafeltjes voor onze drogisterij spullen een waslijn)
•    Een eetkamer (een tafeltje waar ons gekochte eten op ligt en de pannen en potten op de grond)
•    Slaapkamer (2 bedden)

Dat was binnen, dan denk je, hebben jullie dan geen toilet, keuken of badkamer? Ja tuurlijk wel, maar buiten.
•    We hebben badkamer (een hokje waarin we een teiltje zetten zodat we kunnen douchen door water over ons hoofd te gieten met een kopje)
•    Een keuken waar Edith (werkneemster van de cdss, onze held) voor ons kookt op hout. 
•    En een toilet (hokje met een gat in de grond, waar ze speciaal voor ons een betonnen U-vorm hebben gestort zodat we een ‘toilet' hebben. (Zie de foto)

Oh we hebben ook een aantal huisdieren. Een stuk of 3 kleine salamanders, genaamd Harry, Knabbel en Babbel. En op het toilet soms een stuk of 2 kakkerlakken (hele grote bah)

Op zaterdag hebben Tessa en ik een prachtige wandeling gemaakt door de natuur van Embangweni. Hier heb ik een paar mooie foto's kunnen maken. (Ze de foto's) 
Zondagochtend zijn we naar de kerk geweest, op de helft van de dienst werden Tessa en ik naar voren geroepen. Dit was best ongemakkelijk, maar we zo werden we voorgesteld aan het dorp. De rest van de daf hebben we de was gedaan, met de hand, in een teiltje, een hele ervaring. Meteen wisten Tessa en ik weer waarom we zo blij zijn met de wasmachine in Nederland. 2 uur later was het klaar en hebben we genoten van onze zondag.

Tot weer een volgend reisverhaal!

ToiletLesgevenWandelenWandelenWandelenUitgenodigd voor de kerkdienst

Foto’s

6 Reacties

  1. Marieke:
    18 februari 2020
    Wat leuk om te lezen weer. Stoere meiden! En zo goed al aan het inburgeren, trots op jullie. Tot de volgende blog en groetjes aan Tessa!
  2. Kees-Jan:
    18 februari 2020
    Goed bezig! Ik heb bij Tessa's blog wat tips gegeven, maar dat was helemaal niet nodig: jullie zijn zelf erg goed bezig! En echt: je went heel snel aan alles.
    Die WC: dat is een luxe uitvoering! Waarschijnlijk heb je al wel andere gezien... Leuk dat je er een foto van gemaakt hebt.
    Had je na de kerkdienst nog kennis gemaakt met mensen uit het dorp?
    Toch nog een tip: geef Edith af en toe wat eten of een klein beetje geld. Zij verdient waarschijnlijk heel weinig of niets om jullie te helpen.

    Fijn dat dat dipje niet zo lang duurde en goed van jou (jullie) dat jullie zo ondernemend zijn! Dit gaat helemaal goed komen! Stoer hoor (ojee, dat schreef Marieke ook al...)

    Groetjes!
  3. Sabine:
    18 februari 2020
    Superleuke ervaring, maar ik zie het al biks voor mij😂alleen die wc al🙈en die beesten in je huis. Heel leuk geschreven😘
  4. Angela Ikink:
    18 februari 2020
    Hoi hoi,
    Met een latte erbij ....heerlijk om je verhaal te lezen.
    Wat een avontuur blijft 't .
    Maar wat een bikkels zijn jullie!!
    Jullie kunnen het aan :)
    En heerlijk alles groen daar ...heel mooi
    En prachtig weer tussen de regenbuien door.
    Hier waaien we weg ..ha haha
    Wat super lief dat Edith voor jullie kookt .
    Scheelt jullie echt heel veel werk en creativiteit boven het vuurtje .

    PS: vergeten jullie niet de huisdieren te voeren ?

    Ik wordt steeds trotser op jullie.
    Eerste week is om.... aftellen gaat wel langzaam hier... waarschijnlijk gaat de tijd bij jullie sneller .
    Tot gauw weer XXX

    Groetjes van opa en oma ikink en Esther ,Martijn en Noud .
    Daaaaaggggg
  5. Rianne Bouwhuis:
    18 februari 2020
    Hé lieffie,

    Wat fijn om weer wat van je te lezen en te zien! We leven enorm met jullie mee en zijn uiteraard jaloers op de temperaturen!

    Zo fijn om te zien dat jullie je zo snel al aanpassen aan het gastland en zelfs al oefenen met de taal! Wees blij dat je mijn talenknobbel hebt 😉

    We zijn super trots op jou en ook op Tessa!

    Dikke kus van Paul en mij en een knuffel van Cooper xxx
  6. Nienke Roest:
    5 maart 2020
    Dag Naomi, wat ontzettend leuk en wederom herkenbaar wat jullie allemaal meemaken op het begin van dit avontuur. Ik vind het mooi om te lezen hoe jullie met de nieuwe ervaringen en de totaal andere cultuur omgaan. Jullie laten het over je heen komen en raken langzamerhand steeds beter ingeburgerd. Groetjes, Nienke