En we gaan nog niet naar hui…., owh, toch wel!

Zoals je al in de titel leest, zijn wij weer thuis. Dat heeft natuurlijk allemaal met dat nog oh zo onbekende virus te maken. Ik heb er haast nog niks over gehoord op het nieuws ….. jullie wel? 😉

Nee grappen maken is natuurlijk niet zo netjes, maar toen wij in Malawi waren was daar eigenlijk nog niks aan de hand. De week dat wij te horen kregen dat we naar huis moesten heb ik geen energie meer gehad om het verhaal van die week te voor te schrijven, maar nu voelt dat allemaal zo onbelangrijk. Ik zal er toch kort even op in gaan.

De week ging snel, ik moest gewoon lesgeven en voor de rest was er niet veel bijzonders. Ik had in het verhaal hiervoor verteld dat ik een rabiësspuit moest gaan halen omdat ik gekrabd was door een hond. Dit heb ik gedaan op de maandag van deze week. Hierdoor kon ik op maandag mijn lessen niet geven. Ik heb er toen voor gekozen om opdrachten te maken voor mijn leerlingen, maar als je haast hebt gebeuren er wel eens domme dingen. De papieren van de opdrachten moesten natuurlijk aan elkaar geniet worden, maar als je nieuwe nietjes in het nietapparaat doet moet je met het dicht klikken je vingers er niet onder doen. Ik kan je zeggen dat je vingers aan elkaar nieten best onprettig voelt.

Nadat die leerlingen de opdrachten netjes hadden gemaakt moest dit ook nagekeken worden. Mijn leerlingen kregen namelijk cijfers voor hun huiswerk. Hier had ik beter over na moeten denken toen ik de opdrachten maakte. Honderd keer huiswerk nakijken van 4 A4’tjes is toch wel veel werk. Maar ja, hoort erbij.

Tijdens deze week was ik al wel veel met het coronavirus bezig. We kregen te horen van de HAN dat je in eerste instantie, als het kon, gewoon op je locatie moest blijven. Prima, dachten wij. Toch hadden we ons al wel bedacht dat als het virus in Malawi zou komen wij wel echt naar huis zouden willen.

We volgden het nieuws van Nederland en de rest van de wereld constant, hoeveel gevallen en waar. Hierdoor kregen we wel veel mee, maar toch, nu ik weer in Nederland ben is het toch heel anders.

Maandagochtend kregen we van Rebecca (de Amerikaanse Peace Corps vrijwilligster) te horen dat alle Amerikanen geëvacueerd zouden worden de dag erna. Die ochtend heb ik nog met Kees-Jan gebeld. We hadden toen besloten dat, omdat het virus nog niet in Malawi was, Tessa en ik net zo goed gewoon lekker in Malawi konden blijven.

Nog geen 5 uur later werd ik door Kees-Jan gebeld. Hij zei toen ook: “Je weet dat als ik jou bel in plaats van andersom dat het fout zit.”. Hij vertelde me over het afnemen van het aantal vluchten en dat ons ten zeerste aangeraden werd om terug te komen. Toen ik dat hoorde sprongen de tranen in m’n ogen en zakte ik eigenlijk door m’n benen heen. Op dat moment maakte het me niks meer uit dat mijn leerlingen dit konden zien, of hoe andere mensen erover dachten dat je huilde in het openbaar. Ik liep naar Tessa en vertelde haar wat er aan de hand was. Hierna ging alles heel snel. Inpakken, afscheid nemen van de collega’s, een taxi regelen naar de hoofdstad.

Dinsdagochtend hadden we tijd om nog afscheid te nemen van onze klassen. Dit was wel heel prettig, hierdoor heb ik kunnen uitleggen dat het niet aan hen lag en dat ik het heel leuk vond om hen les te geven.

In de hoofdstad aangekomen konden we een vlucht regelen. In eerste instantie zouden we op zaterdagochtend vroeg vliegen. Dit is uiteindelijk zaterdagmiddag geworden. De overige dagen hebben we gevuld door zowel souvenirs te halen, een wild life center te bezoeken en gewoon door het centrum te lopen. In deze dagen heb ik voor het eerst in een tuktuk gezeten. Dit was ook een leuke ervaring. Als souvenirs heb ik natuurlijk ook wat voor mezelf gehaald. Ik heb gekozen voor drie schilderijen. Waardoor ik altijd terug kan denken aan deze mooie, maar bijzondere tijd. Daarnaast heb ik ook het spel Bao gekocht. Dit hadden Tessa en ik leren spelen in Nkhata Bay en dit vond ik zo leuk dat ik het zelf ook wilde hebben.

Na veel gedoe op het vliegveld in Lilongwe konden we eindelijk vertrekken. We vlogen eerst naar Addis Abeba, hier keek ik ervan op dat het vliegtuig helemaal vol zat. Daarna vlogen we naar Dubai. Dit was al helemaal een bijzondere situatie. Ze hadden al een kleiner vliegtuig in gezet en alsnog hadden we zeeën van ruimte. In dit vliegtuig paste in totaal 136 passagiers (ja, ik heb dit gevraagd) en we zaten er met 26 passagiers in.

Uiteindelijk zijn we veilig thuisgekomen en ben ik alweer een paar dagen rustig aan het aan doen. Malawi voelt nu zelfs alweer zo lang geleden en zelfs een beetje onwerkelijk. Ik ben zeker wel teleurgesteld dat het zo gelopen is, ik had graag die 4,5 maand volgemaakt. Al ben ik wel al heel dankbaar voor het feit dat we daar 1,5 hebben kunnen zitten en alles wel hebben kunnen ervaren.

Zo plotseling kwam er een einde aan, tot aan het laatste moment heb ik veel aan een aantal mensen gehad. Kees-Jan en Nienke van de HAN, Floor van Edukans en mijn ouders, Dion en Dion’s ouders. Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle hulp en fijne gesprekken die ik met jullie heb kunnen voeren tijdens deze periode. Of het nou vragen waren of gewoon even voor de gezelligheid, ieder gesprek was altijd een plezier.

Alle lezers natuurlijk ook bedankt voor het lezen!

Iedereen succes in deze situatie met het coronavirus.

Stay safe and stay inside!!

Liefs,

Naomi😊